Nosowicz Andrzej (1867–1940), inżynier, budowniczy linii kolejowych, minister kolei żelaznych RP, przemysłowiec. Ur. 18 XI w Stryju, był synem Jana i Magdaleny z Tokarnickich. Ukończył szkołę ludową i wyższą szkołę realną w Stryju (1885), a następnie Wydział Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie (1893). Po odbyciu jednorocznej ochotniczej służby wojskowej otrzymał stopień podporucznika artylerii. Pracę zawodową rozpoczął N. ną kolejach galicyjskich, najpierw w Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie, potem przeniesiony został do Kierownictwa Budowy Kolei w Tarnopolu, gdzie jako inżynier asystent, a następnie inżynier adiunkt zajmował się trasowaniem i budową nowej linii kolejowej Halicz–Tarnopol. W r. 1897 N., przeniesiony do ekspozytury tegoż kierownictwa budowy w Samborze, trasował linię kolejową z Sambora do Sianek. Od r. 1906 w Kierownictwie Budowy Kolei we Lwowie jako starszy komisarz budowy i radca kolejowy pracował przy wytyczaniu trasy i budowie nowej linii kolejowej Lwów–Podhajce. W lipcu 1910 został zastępcą naczelnika sekcji służby technicznej i konserwacji w Dyrekcji Kolei Północnej w Wiedniu z siedzibą w Krakowie, gdzie był równocześnie kierownikiem budowy nowego dworca towarowego. Od r. 1893 N. był członkiem Polskiego Tow. Politechnicznego we Lwowie i pełnił w nim przez pewien czas funkcję wiceprezesa. Po wybuchu pierwszej wojny światowej w r. 1914 przydzielono N-a do ekspozytury kierownictwa transportów polowych w Granicy (obecnie Maczki), Kielcach i Radomiu do nadzoru technicznego odbudowy zniszczonych linii kolejowych Granica–Dęblin, Kielce–Częstochowa, Skarżysko–Tomaszów i w Zagłębiu Dąbrowskim. W październiku 1915 został N. przeniesiony do Dyrekcji Kolei we Lwowie do odbudowy zniszczonych linii kolejowych na tym terenie, po czym w styczniu 1916 został tamże mianowany nadradcą i naczelnikiem wydziału budowy i konserwacji.

W Polsce niepodległej N. pozostał przez kilka lat w służbie Polskich Kolei Państwowych (PKP), pełniąc kolejno funkcje zastępcy dyrektora, a od kwietnia 1920 wiceprezesa do spraw technicznych Dyrekcji Kolei Państwowych (DKP) we Lwowie, od 1 IX 1923 prezesa DKP w Katowicach. W czasie jednej z kolejnych rekonstrukcji gabinetu Wincentego Witosa, po podaniu się do dymisji ministra Leona Karlińskiego, tekę ministra kolei żelaznych objął 14 IX 1923 N. (którego nazwisko w związku z tą funkcją pojawiło się w prasie już wcześniej, w chwili tworzenia nowego rządu w końcu maja t. r.). Dn. 4 XI obok ministra spraw wewnętrznych Władysława Kiernika i ministra poczt i telegrafów Jana Moszczyńskiego informował Radę Ministrów o sytuacji strajkowej w kraju. Na stanowisku ministra kolei N. pozostał do chwili dymisji całego gabinetu Witosa, tj. do 14 XII 1923. Następnie aż do emerytury w r. 1932 był naczelnym dyrektorem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Zjednoczone Kopalnie Górnośląskie «Progress» w Katowicach, zajmującej się sprzedażą komisową węgla kamiennego. W l. 1925–32 N. był członkiem Państwowej Rady Kolejowej działającej przy ministrze komunikacji jako organ doradczy i opiniodawczy w sprawach technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych kolejnictwa polskiego. W latach międzywojennych był z ramienia Polskiego Tow. Politechnicznego członkiem rady głównej Naczelnej Organizacji Inżynierów RP (NOI) i wziął udział w II zjeździe delegatów NOI w Warszawie (1937). W ostatnich latach życia N. mieszkał we Lwowie, gdzie zmarł 17 VIII 1940 i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim. N. był odznaczony austriackimi medalami pamiątkowymi i Złotym Krzyżem Zasługi z Koroną.

Z małżeństwa zawartego w r. 1894 z Emilią Pohorecką (zm. 1919) pozostawił czworo dzieci, córki: Helenę (1894–1975) i Janinę Marię (1897–1938), dr med., zamężną z Kazimierzem Olszewskim (zm. 1977), dr med., synów: Władysława (1899–1920), studenta Politechn. Lwow., uczestnika wojny 1920 r. i pośmiertnie kawalera Orderu Virtuti Militari (1921), i Mieczysława (zob.).

Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Dwudziestolecie komunikacji w Polsce Odrodzonej, Kr. 1939 s. 139 (fot.); Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, (fot.); Pisarski M., Koleje polskie 1842–1972, W. 1974 s. 55; Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. Księga pamiątkowa, Lw. 1927 s. 37, 93; Próchnik A., Pierwsze piętnastolecie Polski niepodległej, W. 1957; – „Dzien. Urzęd. Min. Kolei Żelaznych” 1920 nr 6 s. 11, 1923 s. 177, 179–80 (odezwa N-a do pracowników PKP), 186, 187, 210, 214, 221, 222, 223, 230, 231, 232, 1925 s. 6, 182; Sprawozdanie z kongresu międzynarodowego, poświęconego sprawom tramwajownictwa, kolejnictwa dojazdowego i ruchu autobusowego, odbytego w Warszawie, dn. 30 VI – 7 VII roku 1930, W. 1931 s. 27; Szematyzmy Król. Galicji, 1904–1914; – „Biul. NOI” 1937 nr 8–9 s. 2, 4; „Roczn. Kolejowy” (W.) 1930 s. 444; „Roczn. Pol. Przem. i Handlu” (W.) 1934 nr 1026; – Informacje synowej Barbary Nosowiczowej i Ewy Olszewskiej z Kr.

Jerzy Kubiatowski